ALACA

Abdülbaki Gölpınarlı’ya ithafımdır

yeni sınırlar koymayı
bana emrettin
uzağa bakan
sözlerin
bana vasiyet oldu

dedin ki
kokularımız
yokolmasın
tazelensin
yepyeni sevdalar türesin
yarının tenine
güneş damlasın
yarınımız
yarınlaşsın

maviyi bahçeden
kızılı çekmeceden
sarıyı cebimden
yeşili adından
aldım ve
burnumuzdaki çiçeklerin
renklerine renk katarak
alaca kokular içinde
buldum gizli
tebessümünü

hiç bitmeyen ezgilerin
enginliğinde
simanı düşledim
ve tanıştık

ATEŞ

kirpiklerimizi
yakıyor
ateş
ona
rağmen
boynuzlu
güneşler
hiçbir
zaman
unutulmayacak

mezar taşları
bana yastık
bana
melhem
bana
ne

GÖZLER

izin
vermediğim
halde
gözlerimle
bakıyor
şeytan

baksın

zebanilere

teslim
ederek
Tanrı
değiştirdi
şeytanı